An Hour On The Playground Marathi Essay: खेळ म्हणजे प्रत्येकाच्याच जीवनातला आनंदाचा, उत्साहाचा आणि आनंद देणारा एक महत्त्वाचा भाग असतो. शाळेच्या दिवसांमध्ये खेळाच्या तासाची वेगळीच मजा असते. मीसुद्धा खेळाच्या तासाची आतुरतेने वाट पाहणारा विद्यार्थी आहे. शाळेत शिकणं जरी आवश्यक असलं तरी खेळाच्या तासाला मिळणारा आनंद काही औरच असतो. आजही खेळाच्या मैदानावरील तो एक तास आठवला की मनात अनंत आठवणी आणि भावना दाटून येतात.
शाळेतील खेळाचा तास | An Hour On The Playground Marathi Essay
आमच्या शाळेत दररोज एक तास खेळासाठी राखून ठेवलेला असायचा. त्या तासाची नेहमीच आम्ही वाट पाहत असायचो. त्यातल्या त्यात ज्या दिवशी क्रिकेटचा सामना असायचा, त्या दिवशी तर आमचा उत्साह डोळ्यांतून ओसंडून वाहायचा. शाळेची घंटा वाजली की वर्गातली मंडळी झपाझप बाहेर पळायची, कारण खेळाच्या मैदानावर आधीच पोहोचायचं असायचं.
त्या दिवशीही असंच झालं. आम्ही वर्गातून पळतच मैदानावर पोहोचलो. उन्हाचा तडाखा जरी असला तरी त्याचं आम्हाला काहीच वाटत नव्हतं. आमचं लक्ष फक्त आणि फक्त खेळावर होतं. हातात क्रिकेटची बॅट, बॉल आणि मनात शंभर कल्पना घेऊन आम्ही मैदानात धावत सुटलो. आमच्या शाळेच्या मैदानात मोकळी हवा, हिरवळ आणि खेळण्यासाठी उत्तम जागा होती. ती जागा आमच्यासाठी खास होती.
खेळाची सुरुवात आणि जोश | An Hour On The Playground Marathi Essay
खेळाची सुरुवात करण्यासाठी आम्ही सगळ्यांनी आपापले संघ तयार केले. मी नेहमीप्रमाणे बॅटिंग करणार होतो, आणि माझा मित्र अमोल बॉलिंग करणार होता. खेळाचा पहिला बॉल झाला, आणि मी छान फटका मारला. चेंडू हवेतून थेट जाऊन बाउंड्रीपार झाला. सगळे मित्र आनंदाने ओरडले. तो क्षण माझ्या आयुष्यातला एक अविस्मरणीय क्षण होता. मित्रांच्या चेहऱ्यावरील आनंद आणि खेळातला उत्साह पाहून माझं मन हरखून गेलं.
खेळ सुरू होताच आमच्यात एक वेगळाच जोश संचारला. धावपळ, बॅटिंग, बॉलिंग सगळं एका वेगळ्याच गतीनं चाललं होतं. आमचं खेळणं म्हणजे फक्त मनोरंजन नव्हतं, तर त्यात आपली शाळेची संघ भावना, मैत्री, जिद्द, चिकाटी असं सगळं होतं. एकमेकांशी हसत, खिदळत आम्ही खेळाचा आनंद लुटत होतो.
अचानक घडलेली घटना | An Hour On The Playground Marathi Essay
सगळं काही मजेत चाललं होतं. पण खेळाच्या भरात अचानक माझा पाय घसरला आणि मी धडपडलो. माझ्या डोक्याला थोडं लागलं, पण सगळ्या मित्रांनी मला ताबडतोब उठवलं. त्या वेळेला त्यांचं सहकार्य आणि काळजी मला खूप भावली. शाळेत खेळण्याचा आनंद मिळतो, पण त्याचवेळी आपल्यातलं सच्चं मैत्रीत्वही दिसतं.
माझं दुखणं जरी किरकोळ असलं तरी त्यावेळी मित्रांनी दाखवलेली ममता आणि काळजी मला अजूनही लक्षात आहे. त्या छोट्या अपघातामुळे खेळ थोडा वेळ थांबला, पण आम्ही सगळेच जिद्दी होतो. मी थोड्या वेळाने पुन्हा उभा राहिलो आणि म्हणालो, “चल, खेळ पुन्हा सुरू करूया.” त्या शब्दांमध्ये मी माझी जिद्द आणि मैत्रीला दिलेली किंमत दर्शवली होती.
जखमी सैनिकाचे आत्मचरित्र मराठी निबंध | Autobiography Of A Wounded Soldier Marathi Essay
खेळ संपल्यावरचा आनंद | An Hour On The Playground Marathi Essay
खेळाचा तास संपायला काहीच वेळ राहिला होता, तरी आमचा खेळण्याचा उत्साह कमी झाला नव्हता. मैदानातल आमचे धावत चालणं, हसणं-खिदळणं चालूच होतं. शेवटी शाळेची घंटा वाजली, आणि आम्हाला मैदान सोडावं लागलं. खेळाचा तास संपला, पण त्या एका तासात मिळालेला आनंद, मैत्रीतली आपुलकी, आणि मनाला मिळालेली शांती अमूल्य होती.
शाळेत खेळाच्या मैदानावरचा तो एक तास म्हणजे फक्त खेळ नव्हता, तर तो आमच्यासाठी जीवनाच्या शाळेतला एक महत्त्वाचा धडा होता. मैत्री, एकत्र काम करणं, पराभव आणि विजय या सगळ्याच गोष्टी आम्ही खेळाच्या त्या मैदानात शिकलो होतो.
मनात घर करणाऱ्या आठवणी | An Hour On The Playground Marathi Essay
आजही तो एक तास आठवला की माझ्या चेहऱ्यावर हसू फुलतं. त्या मैदानावर घडलेल्या प्रत्येक क्षणात एक वेगळीच जादू होती. ते हसणं, ती धावपळ, ते आनंदाचे क्षण मला आयुष्यभरासाठी आठवणीत ठेवायचे आहेत.
खेळाच्या मैदानावरचे हे क्षण माझ्या जीवनातले अनमोल आहेत. त्यात मिळालेल्या मैत्रीच्या, उत्साहाच्या, आणि आनंदाच्या आठवणींनी माझं मन भरून येतं. त्या एका तासात मी आयुष्यभरासाठी शिकून गेलो—खेळातला आनंद, जिद्द, आणि मैत्रीतली खरीखुरी आपुलकी.