Autobiography Of A Wounded Soldier Marathi Essay: मी एक साधा सैनिक आहे, माझं नाव आहे विजय. माझं आयुष्य देशसेवेसाठी समर्पित आहे. मी नेहमीच गर्वाने छाती ठोकून सांगतो की, “मी माझ्या देशासाठी लढतो.” देशाच्या सीमांवर उभं राहून शत्रूंच्या गोळ्यांना तोंड देणं हे माझं काम आहे. पण आज मी एक जखमी सैनिक आहे. युद्धभूमीवर लढताना मला जखमी होऊन आज इथे एका दवाखान्यात उपचार घेताना मी माझे हे आत्मचरित्र मांडत आहे.
बालपण आणि देशप्रेम | Autobiography Of A Wounded Soldier Marathi Essay
माझं बालपण एका छोट्याशा खेड्यात गेलं. माझे आई-वडील शेतकरी होते, त्यांना देशाबद्दल खूप प्रेम होतं. माझ्या लहानपणीचं एक चित्र अजूनही माझ्या डोळ्यांसमोर स्पष्ट आहे—आमच्या घरात रेडिओवर जेव्हा देशभक्तीपर गाणी लागायची, तेव्हा बाबा शांतपणे ऐकायचे, आणि आई डोळ्यांतून घळघळा अश्रू ढाळायची. माझ्या मनात तिथूनच देशभक्तीची भावना रुजली होती. मोठं झाल्यावर मी सैनिक बनायचं ठरवलं.
आई-बाबांचा आशीर्वाद घेऊन मी सैन्यात भरती झालो. सैनिकी शिक्षण घेताना खूप कष्ट होते, पण माझ्या मनात एकच गोष्ट होती—देशासाठी प्राण पणाला लावणं हेच माझं ध्येय. युद्धभूमीवर जायचं, शत्रूंशी लढायचं, आणि देशाचं रक्षण करायचं, हाच विचार सतत मनात होता.
युद्धभूमीवरील अनुभव | Autobiography Of A Wounded Soldier Marathi Essay
आणि अखेर तो दिवस आला, जेव्हा मला युद्धभूमीवर पाठवण्यात आलं. भारताच्या सीमांवर शत्रूंच्या हालचाली सुरू झाल्या होत्या. आम्हा सैनिकांना त्यांना प्रत्युत्तर देण्यासाठी सज्ज व्हावं लागलं. युद्धभूमीवर पहिल्यांदा पाऊल ठेवताना मनावर थोडं दडपण होतं, पण त्याच वेळी हुरूपही होता की, “आता वेळ आली आहे, विजय, तुझ्या शत्रूंना परतवून लावण्याची.”
बंदुकीचा आवाज, गोळ्यांचा वर्षाव, बॉम्बचा स्फोट, हे सगळं मी अनुभवू लागलो. युद्धाच्या त्या क्षणांत मी स्वतःचं अस्तित्व विसरून जातो. एका गोळीने बाजूला असलेल्या माझ्या मित्राचा जीव घेतला, तेव्हा माझ्या मनावर मोठा आघात झाला. पण त्याच वेळी मनाला ठाम केलं की, “तुला मागे हटायचं नाही. तुझ्या मित्राचा बळी गेला, आता तुला देशासाठी झगडायचं आहे.”
जखमी होण्याचा क्षण | Autobiography Of A Wounded Soldier Marathi Essay
युद्ध चालू असताना अचानक शत्रूंच्या बाजूने एक मोठा बॉम्ब स्फोट झाला. तो आवाज अजूनही माझ्या कानांत घुमतो. त्या स्फोटात मी थोडा मागे फेकला गेलो, माझं शरीर रक्तबंबाळ झालं. माझ्या पायात खोलवर जखम झाली, आणि त्यानंतर मला काही कळलंच नाही. जेंव्हा मला शुद्ध आली, तेंव्हा मी एका तंबूमध्ये होतो, आणि माझ्या आजूबाजूला डॉक्टर आणि नर्स होत्या. “तू शर्थीनं लढलास, पण जखमी झालास,” असं सांगताना डॉक्टरांच्या आवाजातही कणव होती.
मी युद्धाच्या भूमीवरून परतलो, पण माझ्या शरीरावर आणि मनावर जखमा घेऊन. माझा एक पाय आता काम करत नव्हता. तो शत्रूच्या गोळीचा शिकार झाला होता. मी देशासाठी कितीही जखमी झालो, तरीही मनात अभिमान होता की, “मी देशासाठी रक्त सांडलं आहे.”
जखमीनंतरचं आयुष्य | Autobiography Of A Wounded Soldier Marathi Essay
जखमी झाल्यानंतरचं आयुष्य खूप वेगळं होतं. शरीरावर झालेल्या जखमा फक्त शस्त्रक्रियेने बऱ्या होतात, पण मनावर झालेल्या जखमा बऱ्या होण्यासाठी खूप मोठी लढाई लढावी लागते. मी अनेक रात्री जागून काढल्या. ज्या पायावर मी चालायचो, धावायचो, त्या पायाने आता साथ सोडली होती. मी खूप वेळा स्वतःला विचारलं, “काय आता मी फक्त जखमी सैनिक म्हणूनच ओळखला जाईन का?”
पण मला आई-बाबांचे शब्द आठवले, “देशासाठी जखमी होणं हे सन्मानाचं असतं. तुझ्या जखमांनी तू देशासाठी काहीतरी केलं आहेस.” त्यांच्या या शब्दांनी माझ्या मनाला आधार मिळाला. मी जखमी असलो तरी मी हार मानली नाही. जखमी सैनिक म्हणून माझं कार्य थांबलं नाही, कारण देशभक्ती ही कधीच संपत नाही.
आशेचा किरण | Autobiography Of A Wounded Soldier Marathi Essay
जखमीनंतरही मी देशासाठी काहीतरी करावं, अशी माझी इच्छा होती. शरीर जखमी झालं होतं, पण मन अजूनही तीच जिद्द आणि उमेद बाळगून होतं. मी आता देशसेवेत माझं योगदान देण्यासाठी इतर जवानांना प्रेरणा देतो. माझ्या जखमा त्यांच्या मनात साहस निर्माण करतात. “जखमी होऊ शकतोस, पण पराभूत होऊ नकोस,” हा संदेश मी देत असतो.
आज मी इथे जखमी अवस्थेत असलो तरी माझ्या मनात देशासाठी तितकंच प्रेम आणि आदर आहे. जखमा माझ्या शरीरावर असतील, पण देशप्रेम मात्र माझ्या हृदयात अजूनही ताजं आणि जिवंत आहे.
मी एक जखमी सैनिक आहे, पण मला माझ्या जखमांचा अभिमान आहे. मी देशासाठी माझं रक्त सांडलं आहे, हे माझं सर्वात मोठं यश आहे. जखमांनी माझं शरीर थकलं असेल, पण माझं देशप्रेम अजूनही ताजं आहे. माझ्या जखमांमध्येही एक अशीच कहाणी आहे—देशासाठीचं समर्पण आणि प्रेमाची.
1 thought on “जखमी सैनिकाचे आत्मचरित्र मराठी निबंध | Autobiography Of A Wounded Soldier Marathi Essay”